nr. 34, 29-7-2021
Crocs
Na het bezoeken van exposities vroeg mijn docent Fotografie steevast aan zijn cursisten: ‘Sluit je ogen. Wat is je het meeste bijgebleven?’.
Dat is een prachtige vraag die ik nog steeds vaak gebruik, ook voor andere belevenissen. Ik herinner me nog dat ik een expositie van de World Press Photo had bezocht. Ik zag daar foto’s van vreselijk wereldleed en indrukwekkende natuurfenomenen. Maar dat was niet wat op mijn netvlies stond. Dat was een jochie, zittend op het erepodium na een wedstrijd. Intens verdrietig in zijn worstelpakje, tranen met tuiten. Want hij zat op plek 3, niet op 1.
Pas kreeg ik twee boeken toegestuurd. Zomaar.
Een boek is van een moeder van een kind met ernstige meervoudige beperkingen[1]. Ik sloot na het lezen mijn ogen… De rechter moest oordelen over wel of geen schadevergoeding. De tegenpartij dacht dat het kind niets kon en niets voelde. De rechter gebood hen te kijken naar een foto van het betreffende kind. Blij, lachend, gelukkig.
Het andere boek is van een geestelijk verzorger in de VG-sector[2]. Mooie verhalen van cliënten die op eigen wijze verhalen ervaren, navertellen, elkaar corrigeren. Vertellingen van mooi afscheid van cliënten. Weer sloot ik mijn ogen… Een cliënt mocht Erbarme Dich van Bach zingen tijdens de dienst op Goede Vrijdag. Het was warm. Hij verscheen in korte broek en T-shirt en op gele crocs, terwijl hij ook een keurig kostuum had. Hij zong de sterren van de hemel.
Juridische haarkloverij telde niet. Uitgesproken ongepaste kleding telde niet.
Het ging om het kind.
Het ging om de muziek en de tekst.
- Ballas, C. Spreken zonder woorden. Kris, de mens achter haar handicap. Heerlen: Uitgeverij Leon van Dorp, 2021.
- Spoelstra, M. Kleuren van Kloostervelden. Deurne: M. Spoelstra, 2015.