nr. 53, 21-3-2023

NLdoet

Het regende, sneeuwde, waaide. En niet zo’n beetje ook. De dag erna zou ik meedoen met de landelijke actiedag van NLdoet. De tuin bij de woning van Joke (►column Glimmen) was hard aan een opknapbeurt toe. Eerlijk gezegd had ik er niet heel veel zin in. Een vrije dag in het weekeinde lokte meer. De weersomstandigheden van dat moment hielpen ook niet.
Maar op de dag zelf was het droog, de wind was gaan liggen en de zon scheen aan de strakblauwe hemel. Ideaal weer voor klussen in de tuin. We waren met zo’n tien vrijwilligers, allen verwanten van bewoners of medewerkers. Tot mijn vreugde mocht ik snoeien. Ik vind dat heerlijk werk: fysiek actief zijn en alle tijd om te mijmeren.
De meeste bewoners waren ook buiten. Degenen die binnen bleven keken nieuwsgierig naar alle bedrijvigheid. Joke werd in de zon gezet en genoot zichtbaar van de warme zonnestralen. NLdoet is een uitgelezen kans voor lotgenotencontact, observatie van bewoners en onderlinge praatjes. Dat gebeurde volop.
Sommige bewoners hielpen mee. Een bewoner volgde het in elkaar zetten van een plantenrek nauwlettend. Passief. Toen het klaar was meldde zij met luide stem: ‘Dat hebben we toch heel goed gedaan samen!’. Een andere bewoner mopperde dat het zo’n rómmel was en bracht af en toe wat snoeihout naar de verzamelplaats. Hij deed daarna weer de ronde om te constateren dat het zo’n rómmel was. De belofte dat hij ’s avonds friet zou krijgen, verzachtte het leed.
Na een paar uur klussen zag de tuin er als herboren uit. De rommel was opgeruimd. Iedereen was moe, maar voldaan. Het was heerlijk klussen in de aangename lentezon. We hadden het inderdaad heel goed gedaan samen.
De dag erna regende en waaide het. Het was waterkoud.

►Klik hier voor eerder gepubliceerde columns