nr. 35, 24-9-2021
Vergiet
´Gooi maar op de grond, de zusters ruimen het toch wel op!´
Mijn oudste zus is z-verpleegkundige. Ze heeft deze prachtige uitroep overgenomen van een van haar cliënten. Uiteraard gebruik ook ik deze zin wanneer er iets valt, tot verbijstering van eventuele toehoorders.
Zus vertelde pas dat ze wel eens mocht logeren bij onze tante die in Zwammerdam werkte, ook in de ’z’. Zus mocht op de verpleegafdeling komen, maar niet in de laatste kamer. Later besefte ze dat daar waarschijnlijk de kinderen met meervoudige complexe beperkingen woonden. Dat was blijkbaar te heftig voor het nog tere kinderzieltje. Daar heeft zus, als 8-jarige, besloten dat ze dat werk ook wilde doen. Hoe mooi is het om zo werkpassie te kunnen doorgeven aan de jongere familiegeneratie.
Zus had bij twee organisaties gesolliciteerd voor een plek in de z-opleiding. Het was medio jaren 70. Ze koos voor de zorgverlener ’die niet van die saaie grijze dekens had, maar leuk gekleurde; zoiets staat toch heel wat vrolijker in de slaapzalen’. Dat argument vergeet ik nooit meer.
Ik, op mijn beurt, ging wel eens bij haar logeren. En warempel, ook daar is mijn belangstelling voor de ’z’ geplant. Sommige beelden van cliënten kan ik nog zo voor me halen. De grote granieten ronde wasbak met minstens 10 kraantjes intrigeerde me: moesten ze zich dáár wassen en tegelijk?
Toen ik zo’n kleine 10 jaar later tijdens mijn studie een keuzeblok moest kiezen, koos ik voor ’kleinschalig wonen in de zwakzinnigenzorg’. De grote woon- en slaapzalen van destijds stonden nog in mijn geheugen gegrift. Kleinschalig wonen boeide me daarom extra.
Zus is vooral praktisch, ik vooral theoretisch. Ik wil haar werk niet, zij het mijne niet. Maar het gaat vooral over de overeenkomsten: geboeid door mensen met verstandelijke beperkingen.
Na het elkaar toeroepen van ´Gooi maar op de grond, de zusters ruimen het toch wel op!´ volgt ’Ik houd van je. Een vergiet vol, met een lekkende emmer eronder!’.
Zonder het te benoemen prijzen we ons gelukkig met ons fantastische werk.