nr. 13, 25-10-2019
Regel het
Pas was ik bij een interlandwedstrijd van Oranje. Voor en op de eerste rij waren plaatsen gereserveerd voor een groep mensen met lichamelijke en verstandelijke beperkingen. Ze hadden mooi zicht op het veld en de spelers. En ik op hen. Ik bedacht dat het niet meer dan logisch is in een sociaal land als Nederland, dat zoiets geregeld wordt: toegangsbewijzen, begeleiding, vervoer, goede toegankelijkheid van het stadion, mooie plaatsen. Maar toch was ik ietwat trots op Nederland.
Twee dagen erna belandde ik weer hard met beide benen op de grond.
In een artikel in een landelijk dagblad* werd beschreven dat lang niet alles geregeld is zoals het zou moeten. De vloer van de woning voor cliënten met verstandelijke beperkingen lag nog bezaaid met restanten van de verbouwing, begeleiders waren vooral bezig met de administratie en cliënten werden aan hun lot overgelaten. Schrijnend.
Diezelfde avond zag ik op TV in een consumentenprogramma wat er zoal meer misgaat. Bestelde hulpmiddelen hebben een extreem lange levertijd. Een reparatie kan niet worden uitgevoerd, omdat de betreffende rolstoel volgens de computer niet bestaat. Gebrek aan overzicht, samenwerking en flexibiliteit. ‘Dat zou toch niet moeten mogen’ was de teneur in het programma. De oproep om ‘het te regelen’ was logisch.
Oranje trok in de blessuretijd de overwinning naar zich toe. De groep voor mij vierde het uitbundig. De mensen in rolstoelen kieperden nog net niet om van blijdschap. Hun vreugde was zo aanstekelijk. Ik vond dat bijna nog mooier dan de overwinning van het voetbalelftal. Hoe terecht was het dat hun aanwezigheid goed geregeld was.
En dat geeft een sprankje meer hoop dat het andere ook geregeld gaat worden.
* Verhagen, L., Bij overlijden, kies 2; Een huis voor Boris. Volkskrant Zaterdag, dd. 12-10-2019.