nr. 43, 29-5-2022
Omschrijven
Om de zoveel tijd bekijk ik Loesje- en Omdenk-afbeeldingen op internet. Zomaar. Of eigenlijk: om zaken ook anders te bekijken. Vandaag viel mijn oog op: ‘Leeftijd is niet belangrijk. Tenzij je een kaas bent’ (Omdenken).
Afgelopen jaar mocht ik teksten schrijven over mensen met verstandelijke beperkingen voor onderzoekrapporten en hoofdstukken voor boeken. Ik vind dat leuk om te doen.
Wat ik nog steeds lastig vind, is om de doelgroep recht te doen door hun beperkingen niet centraal te stellen. Ik ben er echter ook geen voorstander om beperkingen niet te belichten. Uiteraard probeer ik om vooral de mensen te beschrijven, maar toch… Er is steeds twijfel of het hen voldoende recht doet.
Toen ik mijn dilemma besprak met een ervaringsdeskundige, zei ze ‘Zolang je de mens vooropzet, is dat prima’. En ‘Jij functioneert zonder contactlenzen voor geen meter en jouw hoorapparaat is er ook niet voor niets; de autonavigatie is voor jou een gouden uitvinding. Ik mag toch ook zeggen dat je zulke beperkingen hebt. En ja, jij kan helemaal zelfstandig functioneren met die hulpmiddelen. Ik heb meer ondersteuning nodig. Nou en? Dat kan en mag toch? Zolang je maar met mij omgaat als uniek persoon.’
Dat sterkte me wel, maar toch blijf ik nadenken over omdenken. Verbaal kan ik dat wel enigszins (‘Twijfel nooit aan jezelf, dat doen anderen wel’), maar geschreven? Ik ben opgeleid om wetenschappelijke teksten te schrijven: kort, objectief, navolgbaar, doelgericht. Vaak saai en taai.
Ik zou graag beter worden in omschrijven. ‘Om te kunnen zeggen dat je af en toe onzeker bent, heb je zelfvertrouwen nodig’ (Omdenken). De grote omdenker Pippi Langkous gaf me een zetje in de rug: Omschrijven heb ik nog niet zo vaak gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan.