nr. 40, 22-2-2022
Afscheid
Pas las ik een interview over het belang van het ondersteunen van mensen met verstandelijke beperkingen na het overlijden van een dierbare. Met mooie voorbeelden werd dit toegelicht.
Uiteraard kon ik dat alleen maar onderschrijven.
Vroeger werd de dood vaak weggehouden bij mensen met verstandelijke beperkingen. Te eng, te moeilijk, te lastig, te droevig, ze snappen het toch niet, stel hen maar niet bloot aan dit soort narigheden. Gelukkig zijn die tijden nu grotendeels voorbij.
Ik dacht ineens aan een verhaal uit de praktijk.
Nevvie, het konijn van Arie was overleden. Arie was uiteraard diep bedroefd. Begeleiders van zijn woongroep hadden goed begrepen dat afscheid nemen, ook van een overleden konijn, essentieel is voor goede rouwverwerking.
Op een zonnige namiddag gingen ze met Arie en zijn huisgenoten, als zij dat wilden, naar een mooie plek in de tuin. Daar was al een gat gegraven, een door Arie beschilderde grafsteen lag te wachten. Nevvie was gewikkeld in een kleurrijke doek. Een van de begeleiders vertelde dat Nevvie dood was en dat ze hem gingen begraven. Hij vertelde ook nog over enkele leuke fratsen van Nevvie. Andere begeleiders stonden er, al dan niet geveinsd, droevig bij.
Arie bekeek het tafereel. En nog eens.
Toen pakte hij het dode konijn op, gooide hem in het gat en schopte er wat aarde op. ‘Zo, klaar. Dag konijn!’, zei hij, ‘Tijd voor koffie’.